ظلمت زندان مرا ميکشت باز زندان بان خود بودم آن من ديوانه عاصي در درونم هاي وهوي ميکرد مشت بر ديوارها ميکوفت روزني را جستجو ميکرد ميشنيدم نيمه شب در خواب هاي هاي گريه هايش را درد سيال صدايش را شرمگين ميخواندمش برخويش ازچه بيهوده گرياني؟ درميان گريه مي ناليد دوستش دارم نميداني؟ روزها رفتند ومن ديگر خودنميدانم کدامينم آن من سرسخت مغرورم يامن مغلوب ديرينم؟ بگذرم گر از سر پيمان مي کشد اين غم دگر بارم مي نشينم شايد او آيد عاقبت روزي به ديدارم...!